izvor: pixabay
Porodica Barbare Peraza-Garcia u Sijetlu, jedna je od mnogih koja se suočava sa izazovom nedostatka pristupačnog stambenog prostora. Upravo je to razlog odluke da iznajme mikro-apartman. Njihova soba od 17 kvadratnih metara ima višestruku namenu: spavaća soba za sve članove, mesto za igru i gledanje TV-a, kao i trpezarija za obroke, prenosi The Associated Press.
Sa mesečnim izdavanjem od 900 dolara (što je oko 550 dolara manje od prosečnog studija u Sijetlu) mikro-stan sa jednostavnim kupatilom i zajedničkom kuhinjom, bio je unutar njihovog budžeta. Ovaj izbor stambenog prostor je omogućio brzo rešenje jer su do tada spavali na podu crkve. Za ovu porodicu iz Venecuele koja traži azil, ovo je postao dom gde se osećaju sigurno, toplo i gde mogu da se brinu o svojim potrebama, uključujući lečenje bolesti.
“Mikro-stanovi” su moderna verzija nekadašnjih pansiona koji su iznajmljivani u vidu jednokrevetnih soba radnicima sa niskim primanjima ili privremenim radnicima bili su rasprostranjeni širom SAD početkom 1900-ih. Poznate kao jedinice za stanovanje u jednoj sobi, počele su da nestaju u posleratnim godinama usred napora ka urbanoj obnovi i fokusa na prigradskom stanovanju pojedinačnih porodica.
Danas, ova vrsta stanovanja namenjena je širem krugu stanovnika i postaje popularna u gradovima gde je beskućništvo u porastu, a stambeni prostor nedostaje.
Države kao što su Oregon i Vašington podstiču razvoj mikro-stanova. One su donele zakone koji olakšavaju izgradnju ovih jedinica s ciljem da se suoče sa problemima rastućih cena stanovanja i nedostatka stambenih prostora.
Nacrt zakona iz Vašingtona, koji je potpisao demokratski guverner Jay Inslee, zahtevao bi od većine gradova da dozvole mikro-stanove u stambenim zgradama sa najmanje šest jedinica. Zakon bi trebao da stupi na snagu krajem 2025.
Pored mikro-stanova, pokrenute su i druge inicijative. Neprofitna organizacija za beskućnike Central City Concern u Portlandu iznajmljuje više od 1.000 jedinica, subvencionisanih ili ne, osobama sa ekstremno niskim prihodima. Ovo pomaže ljudima da pristupe stambenom prostoru, naročito onima sa istorijom iseljenja ili lošim kreditnim rezultatima.
“Jedinice imaju srednju kiriju od 550 dolara mesečno, što ih čini dobrom opcijom za ljude koji napuštaju beskućništvo ili žive sa fiksnim prihodima, kao što su oni sa invaliditetom”, rekla je Sarah Holland viši direktor za pomoćno stanovanje i zapošljavanje. Takođe navodi da su mnogi stanari (više od 80%) ranije živeli kao beskućnici, a neki žive u svojim jedinicama 30 godina.
Cheyenne Welbourne bio je beskućnik, sve dok se nije uselio u jedan od mikro-stanova neprofitne organizacije u centru Portlanda. Soba, koja ima toalet sa zavesama i umivaonik, dovoljno je velika da stane krevet za jednu osobu, stolicu i TV. Ali za njega je to dragoceni dom koji je ukrašen raznim bojama, biljkama u saksiji i akcionim figurama. On koristi malu kuhinju, koja ima indukcionu ploču za kuvanje gde pravi njegov omiljeni čaj.
Uprkos tome, stručnjaci upozoravaju da mikro-stanovi nisu idealno rešenje za sve. Postoji zabrinutost da bi ova vrsta stanovanja mogla biti neadekvatna za posebno ranjive grupe kao što su porodice.
Na kraju, cilj je da se pruži pristupačan stambeni prostor za sve, bez obzira na finansijski status. Države se nadaju da će ove mere doprineti izgradnji hiljada jedinica, pružajući domove mladima, starijima i svim osobama koje se bore sa stambenim izazovima.
About The Author
